POPRZEDNI ROZDZIAŁ

Doktryny o Jezusie

Główne doktryny naszej chrześcijańskiej wiary koncentrują się na Panu Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, naszym Zbawicielu. On jest Drogą do Boga, Prawdą o Bogu i Życiem wiecznym danym przez Boga (J 14,6). Im więcej nauczymy się o Jezusie, tym lepiej poznamy Ojca (J 14,6-7).

W tym rozdziale odkryjemy, że Jezus Chrystus jest doskonałym człowiekiem i prawdziwym Bogiem. Będziemy rozważać okoliczności Jego narodzin, życia, śmierci, pogrzebu, zmartwychwstania, wniebowstąpienia i wywyższenia. Będziemy mówić o Jego wstawiennictwie za nami u Boga Ojca, o Jego powtórnym przyjściu i sądzie ostatecznym.

Osoba Jezusa Chrystusa

1. Jego człowieczeństwo – On był i jest doskonałym człowiekiemDoktrynaJego człowieczeństwo zostało pokazane poprzez:
   • ludzkie pochodzenie. Został poczęty z Ducha Świętego (Mt 1,19; Łk 1,35), a Jego matką była kobieta, Maria (Mt 1,18; 2,4; Ga 4,4);
   • naturalny rozwój (Łk 2,40-47 i 52);
   • wygląd (J 4,9; 21,4-5 i 52);
   • posiadanie ludzkiej natury – ducha (Łk 23,46), duszy (Mt 26,38) i ciała (Mt 26,12);
   • ludzkie ograniczenia, które świadomie wybrał;
   • fizyczne zmęczenie (J 4,6) i głód (Mt 4,2);
   • chęć poszerzania swojej wiedzy umysłowej (Łk 2,52).

   Jego człowieczeństwo było doskonałe i bezgrzeszne. Jak możemy się o tym przekonać?

   • Jego Ojciec tak powiedział (Hbr 1,8-9);
   • On sam to potwierdził (J 8,46);
   • wiedzieli o tym Jego przyjaciele (Dz 3,14; 2 Kor 5,21; 1 P 2,22; 1 J 3,3-5);
   • wiedzieli o tym Jego wrogowie (Mt 27,3-4; 27,19; Łk 23,41 i 47; J 18,38);
   • mówiły o tym nawet demony (Mk 1,23-24).

   Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa jest ważną prawdą. Fakt ten jest szczególnie podkreślony w 1 Liście Jana, gdzie napisano: „Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest. Wszelki zaś duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga. Jest to duch antychrysta…” (1 J 4,2-3).

   Zastosowanie

   Doskonałe człowieczeństwo Jezusa odgrywa ważną rolę w Bożym planie zbawienia. Gdy zrozumiemy tę prawdę, stanie się ona dla nas prawdziwym źródłem zachęcenia i błogosławieństwa. Tylko przez stanie się człowiekiem Jezus mógł wziąć na siebie winę człowieka (2 Krn 5,21; Hbr 2,14-15 i 17), mógł być pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem i wspaniałym Najwyższym Kapłanem (1 Tm 2,5; Hbr 7,24-28); tylko dzięki przyjściu na świat, Jezus rozumie człowieka (Hbr 2,17-18; 4,15) i może być dlań przykładem (J 13,15; 1 P 2,21)

2. Jego boskośćJezus Chrystus był i jest prawdziwym Bogiem. Jako doskonały człowiek mógł wziąć na siebie winę jednej osoby, ale tylko jako Bóg mógł wziąć winę wszystkich.DoktrynaWiemy, że Jezus Chrystus jest Bogiem, ponieważ:
   • On tak powiedział (J 5,17-18; 8,58-59; 10,30-31);
   • uznał zapewnienia innych o swojej boskości (J 20,28-29);
   • akceptował uwielbianie (Mt 14,33; Łk 24,52);
   • wybaczał grzechy (Mk 2,5-10; Łk 7,48-50);
   • dokonywał cudów (Mt 8,23-27);
   • prowadził bezgrzeszne życie
     Jego przyjaciele byli świadkiem, że nigdy nie grzeszył (1 P 2,22), nawet nie znał grzechu (2 Kor 5,21), nie było go w Jego naturze (1 J 3,5). Świadkami tego mogli być także Jego wrogowie – szczególnie przed ukrzyżowaniem (Mt 27,4; 27,19; 27,24; 27,54). Świadkiem tego był także Bóg Ojciec (Mt 17,5);
   • zmartwychwstał
     Było to ostateczne świadectwo Boga Ojca (Rz 1,4). Był to także ostateczny znak, jaki Jezus Chrystus dał uczonym w Piśmie i faryzeuszom, co do tego, kim był (Mt 12,30-40);
   • mamy co do tego przekonanie i pewność
     Wiemy, że On jest Bogiem na podstawie tego wszystkiego, co w nas i dla nas osobiście uczynił.

   Zastosowanie

   Ta wspaniała doktryna, jeśli jest dokładnie rozumiana i jeśli wierzy się w nią całkowicie, będzie miała kilka konsekwencji w życiu człowieka.

   Ponieważ Jezus Chrystus jest Bogiem:

   • On może zrobić wszystko. On jest w stanie każdego zbawić, bez względu na grzeszność (1 Tm 1,12-17). On może pomóc ci w twoich słabościach (Ga 2,20; Ef 5,25-27; Hbr 5,25);
   • Jego śmierć jest wystarczającą karą za grzechy świata (Mt 26,28; J 3,16; 1 Tm 2,4 i 6; 1 P 1,18-21; 1 J 2,2);
   • musisz uwielbiać Go jako swego Boga i Zbawiciela (Łk 24,52; J 5,23; Flp 2,9-11; Hbr 1,6-9; Obj 1,5-6; 5,8-14);
   • musisz Mu być posłusznym, kiedy do ciebie mówi w swoim Słowie (Mt 28,18-20; Ef 5,22-24; Flp 2,10; Kol 1,18; 3,16 i 24).

Dzieło Jezusa Chrystusa

Teraz zajmiemy się tym, co Pan Jezus Chrystus zrobił dla nas i dla naszego zbawienia.

1. NarodzenieWcielenie Jezusa było głównym przygotowaniem na Jego śmierć za grzechy (Ga 4,4-5):
   • Jego ziemskie narodziny były konsekwencją świadomego wyboru (Ps 40,6-8; Hbr 10,5-10);
   • urodził się w czasie dokładnie wybranym przez Jego Ojca i siebie;
   • został poczęty przez Ducha Świętego (Łk 1,35);
   • narodził się z dziewicy (Iz 7,14; Łk 1,34);
   • był i jest doskonałym połączeniem dwóch natur: ludzkiej i boskiej;
   • Jego narodzenie było naturalne, podobne do każdego innego; Jego poczęcie było cudowne i całkowicie niespotykane
2. ŻycieObserwacja życia Jezusa Chrystusa jest ważna, gdyż:
   • objawia nam ono Boga. W swoim charakterze i działaniach pokazuje nam, jaki jest Bóg (J 14,7-9; Hbr 1,1-3; 1 J 1,1-4);
   • zawiera ono najwspanialsze nauczanie i zwiastowanie, jakie świat kiedykolwiek słyszał;
   • zawiera wiele najwspanialszych cudów, jakie świat kiedykolwiek widział. Jest obrazem boskiego współczucia, a szczególnie boskiej mocy (J 20,30-31) i potwierdza świadectwa co do Osoby i dzieła Jezusa Chrystusa (J 10,25);
   • jest przykładem do naśladowania (J 13,15; Rz 8,29; 2 Kor 3,18; Flp 2,5; Kol 3,10; 1 J 2,6; 1 P 2,21). Bóg chce, abyśmy byli jak Jezus Chrystus;
   • ponad wszystko było ono przygotowaniem na Jego śmierć. Przestrzeganie prawa i posłuszeństwo co do Bożej woli jako doskonałego człowieka były przygotowaniem na namaszczoną ofiarę Jezusa na krzyżu (Rz 5,18-19; 2 Kor 5,21; Hbr 7,25-28; 1 P 1,18-20; 3,18). Praca, jaką ukończył (J 17,4), to nie tylko Jego dzieło dokonane na krzyżu, to także życie, posłuszeństwo w ciągu 33 lat poprzedzających krzyż i przygotowujących do niego.
3. ŚmierćTo centralny i najważniejszy aspekt życia Jezusa. Śmierć Pana Jezusa jest centralną prawdą całej Biblii: Stary Testament czeka na nią, Nowy ją ogląda.Śmierć Jezusa jest ważna dla:
   • proroków (1 P 1,11-12);
   • aniołów (1 P 1,12);
   • świętych, którzy odeszli (Łk 9,30-31;)
   • nieba (Obj 5,8-12);
   • Pisma (Łk 24,25-27 i 44-48);
   • ewangelii (1 Kor 15,1-4);
   • nas samych (Ga 6,14).

   Jego śmierć była konieczna ze względu na:

   • świętość Boga (Ha 1,13);
   • miłość Boga (1 J 4,10);
   • grzech człowieka (1 P 2,24-25);
   • cel Boga (Dz 2,23; 4,28; 1 P 1,20);
   • pisma prorockie (Łk 24,25-27);
   • jedyną drogę zbawienia (Mk 8,31; Łk 12,50; 22,37; J 3,14).

   Śmierć Jezusa Chrystusa była substytutem naszej śmierci (Iz 53,4-6,8,11-12; 2 Kor 5,21). On zajął nasze miejsce. 1 P 3,18 przypomina nam o czterech wielkich prawdach dotyczących śmierci Jezusa:

   • Kto cierpiał? Chrystus sprawiedliwy.
   • Kiedy cierpiał? Raz (i tylko raz).
   • Dlaczego cierpiał? Za grzechy świata.
   • Co było celem Jego cierpień? Pojednanie nas z Bogiem.

   Jego śmierć była poświęceniem (Mk 10,45; Rz 3,25; 1 Kor 5,7; Hbr 9,25-28; 1 J 2,2). Bóg Ojciec ukarał Go i zlał swój gniew za nasze grzechy na swego Syna (Iz 53,4-6 i 10; Mt 27,46)

   Dzieło zostało zakończone (Iz 53,11; J 19,30). Poprzez swą śmierć Jezus Chrystus oddał siebie pod sąd Ojca (Ps 40,6-8; Hbr 10,5-10).

   Istnieją dwa ewangeliczne poglądy na temat celu śmierci Jezusa, w które wierzy wielu ludzi:

   • Jezus umarł za wszystkich (1 Tm 2,6; Hbr 2,9; 1 J 2,2);
   • On umarł za swój wybrany lud (J 10,3; 10,7; 10,9; 10,11; 10,15; Dz 20,28; Ef 5,25).

   Według mnie, On umarł za wszystkich, a szczególnie za wybranych! Paweł pisze w 1 Tm 4,10, że On jest „Zbawicielem wszystkich, zwłaszcza wierzących”. Jego śmierć jest wystarczająca dla wszystkich – skuteczna dla tych, którzy wierzą.

   Rezultaty Jego śmierci:

   • dla każdego – możliwość i zaproszenie do zbawienia (Tt 2,11; Obj 22,17);
   • dla zbawionych – usprawiedliwienie (Rz 5,9), odrodzenie (Tt 3,5-6), adopcja (usynowienie; Ga 4,3-5), wykupienie (1 P 1,18-19), życie wieczne (J 3,16), jedność z Chrystusem (Ef 1,3-14), zwycięstwo nad grzechem (Rz 6,3-7 i 14), zwycięstwo nad strachem przed śmiercią (Hbr 2,14-15) i społeczność z Bogiem (Hbr 10,19-22);
   • dla szatana – klęska (1 J 3,8), utrata władzy (Hbr 2,14) i sąd (J 12,31; 16,11);
   • dla świata – ostateczne uwolnienie z przekleństwa grzechu (Rz 8,21-23).
4. PogrzebFakt Jego śmierci jest nakreślony w ewangelii zawartej w 1 Kor 15,1-4 i:
   • pokazuje, że On faktycznie był martwy, mimo że Jego ciało nie uległo rozkładowi (Ps 16,9-11; Dz 2,23-27);
   • odsuwa od wierzących jakikolwiek strach, który odczuwają, myśląc o śmierci. On był w grobie przed nami (1 Kor 15,55)!

   Jego ciało pozostało w grobie przez 3 dni. Gdzie były wtedy Jego dusza i duch? Niektórzy wierzą, że zstąpił On do piekieł. Używają na poparcie tego poglądu wersetów takich jak: Dz 2,27; Rz 10,6-7; Ef 4,8-10; 1 P 3,18-20; 4,6. Prawdopodobnie jest to pogląd prawdziwy, ale wydaje mi się, że podane wersety nie nauczają tego jasno. Moim zdaniem, istnieje bardziej przekonujące nauczanie. Polega ono na wierze, że Jezus na te 3 dni poszedł do swego Ojca w niebie, tak jak będzie to z nami, kiedy umrzemy. Potem, w Poniedziałek Wielkanocny, Jego duch powrócił do Jego ciała i został On wskrzeszony z martwych. Jest to również obraz tego, co stanie się z nami. Wersety popierające ten pogląd to: Łk 23,43; 2 Kor 12,4, Obj 2,7; Łk 23, 46; Dz 7,59; 1 Kor 15,20-23.

   Niektórzy teolodzy, jak Jan Kalwin, wierzyli i nauczali, że Jezus Chrystus zstąpił do piekieł na krzyżu, a nie po śmierci. Jest to, oczywiście, prawdą. On wziął naszą karę i piekło, abyśmy nie musieli być ukarani i iść do miejsca wiecznego potępienia.

5. ZmartwychwstanieTen fakt Jego dzieła jest zawsze blisko połączony ze śmiercią Jezusa. Szczególnie podkreślają go pisma apostołów, ponieważ był to znany i widoczny dowód prawdomówności ich nauczania. Doktryna ta jest unikalna w stosunku do którejkolwiek religii świata i jest podstawową zasadą chrześcijańskiej wiary (1 Kor 15,14).Jego zmartwychwstanie jest ważne:
   • dla starotestamentowych proroków (Hi 19,25; Ps 2,7; Iz 53,10-12; Łk 24,25-26);
   • w służbie Jezusa Chrystusa (Mt 12,39-40; Mt 16,21; Mk 8,31; 9,9; J 2,19-21). On jasno twierdził, że to się stanie;
   • dla apostołów w ich pismach (Rz 4,23-25; 1 Kor 15,1-58; 2 Tm 2,8);
   • dla pierwszych chrześcijan. Ich najczęstszym pozdrowieniem i jego odpowiedzią było: „Pan zmartwychwstał!” – „Pan zmartwychwstał prawdziwie!”;
   • jako część ewangelii (1 Kor 15,1-8);
   • dla nas, chrześcijan. Jeśli Jezus Chrystus nie powstał z martwych, my stale żyjemy w grzechu (1 Kor 15,17), nasza wiara jest pusta (1 Kor 15,17) i nie ma nadziei dla tych, którzy umarli w Chrystusie (1 Kor 15,18).

   Słowo „zmartwychwstanie” oznacza ponowne powstanie tych, którzy umarli. Może się więc to odnosić tylko do powstania ciała Jezusa Chrystusa z martwych. Nie może to oznaczać „duchowego zmartwychwstania”. To ciało Jezusa Chrystusa umarło i zostało wskrzeszone z martwych. Jego duch i dusza nie umarły.

   Dowody Jego zmartwychwstania:

   • pusty grób (Łk 24,3) i ułożone grobowe prześcieradła (J 20,6-7) nie mają żadnego innego wytłumaczenia;
   • ukazanie się zmartwychwstałego Pana wielu ludziom, którzy tego nie oczekiwali. To dotyczy Marii (J 20,16), kobiet (Mt 28,9-10), Piotra (Łk 24,34), dwóch uczniów na drodze do Emaus (Łk 24,13-32), dziesięciu uczniów (J 20,19), Tomasza (J 20,26-29), siedmiu uczniów (J 21,1-14), Jakuba – przyrodniego brata Pana Jezusa (1 Kor 15,7), ponad pięciuset osób (1 Kor 15,6), Pawła (Dz 9,5; 26,16; 1 Kor 9,1);
   • zmiana w uczniach. Porównaj np. Mk 14,66-72 z Dz 2,14-23, by zobaczyć tę ogromną zmianę w Piotrze;
   • osobiste doświadczenie wielu ludzi dzisiaj (Ef 1,19-20). Czasami śpiewamy: „Pytasz mnie, skąd wiem, że On żyje, żyje w moim sercu”. Prawdziwie możemy powiedzieć: „Wiem, że On zmartwychwstał, gdyż spotkałem Go i rozmawiałem z Nim dzisiaj rano”.

   Rezultaty Jego zmartwychwstania:

   • utwierdziło boskość Jezusa Chrystusa ponad wszelką wątpliwość (Rz 1,4; J 18,22);
   • udowadnia, że Jego śmierć była wystarczająca dla zbawienia (Rz 4,25);
   • przygotowało drogę dla Jego niebiańskiego wstawiennictwa i kapłaństwa (Rz 8,34);
   • dało nam pewność naszego zmartwychwstania (1 Kor 15,18-20; 2 Kor 4,14; 1 Tes 4,14);
   • dało nam pewność naszego usprawiedliwienia i zaakceptowania przez Boga (Rz 4,23-25; 5,1);
   • zademonstrowało Bożą moc (Ef 1,19-20; Flp 3,10);
   • zachęciło do prowadzenia świętego życia (Kol 3,1-3);
   • pokazało światu, że zmartwychwstanie i sąd są pewnością (J 5,26-29; Dz 17,31);
   • dało możliwość zbawienia grzeszników i uświęcenia świętych.
6. Wniebowstąpienie i wywyższenieWniebowstąpienie Jezusa Chrystusa nastąpiło w czasie, gdy Jego uczniowie na Niego patrzyli. On został cieleśnie i widocznie zabrany do nieba w 40 dni po swoim zmartwychwstaniu (Mk 16,19; Łk 24,50-51; Dz 1,9-11; Hbr 4,14).Jego wywyższenie było działaniem Boga, w którym zmartwychwstałemu i wniebowstąpionemu Bogu-Człowiekowi zostały dane: moc (Flp 2,9), autorytet (Mt 28,18) i miejsce po prawej stronie Boga (Mk 16,19; Ef 1,20).Waga wniebowstąpienia i wywyższenia Jezusa Chrystusa polega na tym, że:
   • były one prorokowane w Starym Testamencie (Ps 68-18; 110,1);
   • zostały przewidziane i przepowiedziane przez Jezusa Chrystusa (Łk 9,51; J 6,62; 20,17);
   • były ostatnim etapem Jego dzieła (Dz 2,34-36; Flp 2,7-11);
   • wielki nacisk jest nadany prawdzie wywyższenia Chrystusa w ewangelicznym zwiastowaniu i pismach apostołów (Dz 2,33-36; 3,13; 5,31; 10,36; Rz 10,9 i 12-13).

   W rezultacie:

   • Jezus jest naszym przewodnikiem (Hbr 6,20);
   • Jego wywyższenie i wniebowstąpienie pokazują panowanie Chrystusa nad światem (Flp 2,9-11);
   • wskazują na główne miejsce Jezusa w Kościele (Ef 1,20-23);
   • po nich nastąpiło zesłanie Ducha Świętego na wierzących (Dz Ap 2,33);
   • po nich nastąpiło przygotowanie miejsc dla wierzących w niebie (J 14,2);
   • po nich nastąpiło wstawiennictwo za wiernymi (Rz 8,3; Hbr 4,14; 7,24). One zapewniają nam wolny i pewny dostęp do Boga (Hbr 4,14-16);
   • zapewniły nam miejsce w niebie (Ef 2,6).
7. WstawiennictwoO sześciu pierwszych działaniach Jezusa Chrystusa można mówić, używając formy dokonanej, ale On działa także dzisiaj. Jezus Chrystus wstawia się za nami nieprzerwanie. On jest naszym adwokatem (1 J 2,1), Najwyższym Kapłanem (Hbr 4,14; 8,1) i naszym reprezentantem przed Bożym obliczem (Hbr 9,24):
   • On nas reprezentuje (Hbr 9,21) i broni przed zarzutami szatana. On jest naszym obrońcą (1 J 2,1) na podstawie swojego odkupieńczego dzieła (Rz 8,33-34). Z tego powodu wierzący nie zostanie potępiony (Rz 8,34; 8,1). Nasz obrońca jeszcze nigdy nie przegrał sprawy i nigdy nie przegra!
   • On się za nas modli (Łk 22,32; J 19,9 i 20; Hbr 7,25). Jezus modli się za wszystkich wierzących. On dokładnie wie, o co się modlić i Jego modlitwy zawsze są wysłuchiwane. On modli się, np., żebyśmy byli zachowani (J 17,11 i 15), radośni (J 17,13), uświęceni (J 17,17), abyśmy byli jednością (J 17,11 i 21-23), byli z Nim (J 17,24), oglądali Jego chwałę (J 17,24);
   • On nam pomaga w trudnych chwilach (Hbr 4,15-16). Ponieważ żył na ziemi przez 33 lata, rozumie nasze problemy i pokusy. Obchodzi Go to, przez co przechodzimy, utożsamia się z tym. Chce nam pomóc w czasie próby.
8. Powtórne przyjścieOprócz siedmiu dzieł Jezusa Chrystusa już nakreślonych (sześć zakończonych i jedno kontynuowane) istnieje jeszcze jedna część Jego zbawczego dzieła, o której mówimy w czasie przyszłym.Skąd możemy mieć pewność, że powtórne przyjście Pana Jezusa rzeczywiście nastąpi?
   • sam to obiecał (J 14,3);
   • przepowiedzieli to prorocy Starego Testamentu (Dn 7,13);
   • aniołowie to głosili (Dz 1,11);
   • przepowiadali to apostołowie (1 Tm 6,14; 1 P 1,13; 1 J 3,2);
   • pierwsi chrześcijanie i Kościół przez wieki na to oczekiwali (1 Kor 16,22);
   • wymaga tego plan Boga;
   • świat tego potrzebuje (Dz 8,21-25).

   Powtórne przyjście Jezusa Chrystusa:

   • daje pewność wierzącemu (Tt 2,3);
   • zachęca do życia w świętości (1 J 3,3);
   • wzywa nas, by Mu lepiej służyć (Mt 25,14-30);
   • pociesza wierzących, którzy są osieroceni przez śmierć bliskich (1 Tes 4,14-18).

   Powtórne przyjście naszego Zbawiciela będzie osobiste (J 14,3), cielesne (Dz 1,11) i widoczne (Mt 29,30; Obj 1,7). Jezus powróci na ziemię z nieba (Flp 3,20) w chwale (Mt 26,64).

   Na temat powiązania powtórnego przyjścia z tysiącletnim panowaniem Chrystusa na ziemi (tzw. millennium) istnieją trzy poglądy:

   • powtórne przyjście poprzedza millennium;
   • następuje po millennium;
   • millennium jest czasem nieznanej długości (1000 lat to liczba symboliczna) zapoczątkowanym śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa i kontynuowanym do Jego powtórnego przyjścia.
    

   Wszystkie te poglądy są ewangeliczne. Pierwszy pogląd jest najczęściej spotykanym, popieranym przez literalne czytanie i znaczenie Obj 20,1-8. Trzeci pogląd jest również wyznawany przez wielu. Widzą oni Obj 20,1-8 symbolicznie raczej niż literalnie. Bardzo niewielka grupa chrześcijan trzyma się drugiego poglądu, mimo że był on popularny w XIX wieku.

   Czasu powtórnego przyjścia nikt nie zna (Mt 24,36; Dz 1,7). Nawet Jezus Chrystus nie wiedział, kiedy ono nastąpi (Mk 13,32), co było Jego świadomym wyborem.

   Rezultaty powtórnego przyjścia:

   • całkowite i ukończone zbawienie wierzącego, włączając zmartwychwstanie tych, którzy umarli (1 Kor 15,51-57);
   • zmartwychwstanie niewierzących na sąd (J 5,28-29; Obj 20,12-15);
   • ostateczny sąd nad szatanem (Obj 20,10);
   • zniszczenie śmierci i grzechu (Rz 8,19-21; 1 Kor 15,26; Obj 21,4);
   • nowe niebo i nowa ziemia (Hbr 1,11-12; 2 P 3,10-13; Obj 21,1).

   To pewne, że Jezus Chrystus przyjdzie ponownie. Nie wiemy, kiedy to nastąpi. A jeśli dzisiaj? Musimy być gotowi na Jego powrót.

9. Sąd ostatecznyTa część pracy Jezusa Chrystusa będzie miała miejsce po Jego ponownym przyjściu. Nie jest to jednak część dzieła zbawienia, jak 8 wcześniej przedstawionych – będzie to dzieło sądu. Biblia przypisuje dzieło sądu ostatecznego szczególnie Panu Jezusowi Chrystusowi i w tym dziele On doprowadzi wszystko do ostatecznego końca.Biblia jasno i konsekwentnie naucza o nadejściu przyszłego sądu (Dz 17,30-31; Rz 2,5; 2 P 2,9; Obj 20,11-15).Niektórzy chrześcijanie uważają, że dojdzie do:
   • sądu nad narodami na podstawie ich stosunku do Żydów (Mt 25,31-46);
   • sądu nad uczynkami wierzących przed sądem Chrystusowym (2 Kor 5,10);
   • sądu nad niewierzącymi przed wielkim białym tronem (Obj 20,11-15).

   Inni chrześcijanie uważają, że odbędzie się tylko jeden sąd nad całym rodzajem ludzkim (Dz 17,30-31). Będzie on dotyczył zarówno wierzących jak i niewierzących.

   Skłaniam się ku temu drugiemu poglądowi. Wydaje się on bardziej prosty i biblijny, jednakże nie wydaje mi się, żeby dokładne detale odnośnie dnia czy dni sądu znaczyły więcej niż fakt, że ten sąd autentycznie zaistnieje i że wtedy wszystko stanie się tak, jak powinno.

   Porządek rzeczy:

   • Jezus Chrystus będzie sędzią
     Paweł mówi, że Jezus Chrystus „będzie sądził żywych i umarłych na objawienie i Królestwo jego” (2 Tm 4,1). Piotr mówi, że Jezus Chrystus jest „ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych” (Dz 10,42). Sam Pan Jezus Chrystus powiedział o sobie, że Ojciec dał mu władzę sądzenia (J 5,27);
   • niezbawieni zostaną osądzeni
     Wszyscy niezbawieni staną przed sądem Jezusa Chrystusa (Rz 2,5-9; Obj 20,12). Sąd ten nie będzie decyzją o ich potępieniu czy zbawieniu. Oni już zostali potępieni, gdyż odrzucili Jezusa Chrystusa jako ich Pana i Zbawiciela (J 3,18). Nikomu nie zostanie dana druga szansa.Celem tego sądu jest pokazanie, że zasłużyli oni na sąd i ukaranie ich poprzez pokazanie grzeszności ich życia i głupoty w odrzuceniu Chrystusa (Kzn 12,14; Mt 12,36; 25; 41-46; Łk 12,2-3; Rz 2,5-9; 2,16). Wydaje się, że zostaną oni osądzeni na podstawie ich uczynków (Obj 20,12-13). Inne wersety wskazują na to, że ci z największymi możliwościami otrzymają najsurowsze kary i odwrotnie (Łk 12,47-48; Mt 11,22-24; Łk 20,47);
   • wierzący zostaną osądzeni
     Jest to podkreślane szczególnie w Rz 14,10 i 12 i w 1 Kor 3,8-15, 2 Kor 5,10.My, jako wierzący staniemy przed sądem Chrystusowym. Sąd ten nie będzie dotyczył naszego zbawienia lub potępienia, pozwolenia na wejście do nieba lub nie. Decyzja taka została już podjęta w dniu, kiedy zaufaliśmy Jezusowi Chrystusowi jako Panu i Zbawicielowi (J 5,24). Sąd ten nie odsłoni i nie potępi wszystkiego, co jako wierzący zrobiliśmy przed czy po tym, jak staliśmy się wierzącymi. „Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie” (Rz 8,1). Bóg przebaczył i zapomniał. On nie będzie brał pod uwagę naszych przewinień, nie poruszy tego tematu. Sąd ten będzie dotyczył służby wierzących (nie ich życia), stopniowania nagrody i koron (1 Kor 3,12-15; 2 Kor 5,9-10; Łk 19,17-19).Mimo że Biblia naucza stopniowania nagród w niebie, nie będzie to miało wpływu na radość, szczęście i chwałę wszystkich, którzy tam się znajdą. Nasza radość w niebie nie będzie wynikiem otrzymania korony, lecz obcowania ze Zbawcą (Obj 4,10-11; 5,8-14).Biblia naucza, że Jezus Chrystus jest i będzie sprawiedliwym sędzią, że On zawsze będzie robił i decydował według tego, co prawe i sprawiedliwe.

KOLEJNY ROZDZIAŁ