POPRZEDNI ROZDZIAŁ

Doktryny o człowieku

Biblia ukazuje nam człowieka niewinnego – takiego, jakim został stworzony, upadłego – jakim został przez swoje nieposłuszeństwo i grzech, odkupionego – jakim może zostać przez śmierć Pana Jezusa Chrystusa i uświęconego – jakim zostanie pewnego dnia jako wierzący.

Człowiek niewinny

Biblia naucza nas kilku ważnych faktów o człowieku takim, jaki został stworzony:

• został on stworzony bezpośrednio i całkowicie przez Boga z prochu ziemi (1 Mż 1,26-27; 2,7). Na początku zostało stworzone jego ciało, a później jego dusza. Według Biblii jest jasne, że Adam był pierwszym człowiekiem (1 Kor 15,45);
• został on stworzony na obraz Boga (1 Mż 1,27). Oznacza to, że posiadał umysłowe zdolności, że miał osobowość i wiedzę, że był istotą wieczną;
• był on trzyczęściową istotą. Został stworzony z ciałem, duszą (natura emocjonalna, wola) i duchem (natura duchowa);
• miał umysł, by myśleć (1 Mż 2,15 i 20), emocje, by odczuwać (1 Mż 3,8) i wolę, by decydować (1 Mż 2,15-17). Wola ta początkowo była zupełnie niezależna. Człowiek nie miał grzesznej natury, która by wpływała na wolę, tak jak się to dzieje z nami. W konsekwencji był on wolny i mógł robić, cokolwiek tylko chciał;
• Bóg stworzył człowieka dla swojej chwały (Iz 43,7; Kol 1,16; Obj 4,11), by mieć z nim społeczność (1 Mż 3,8-9);
• pierwsza kobieta została uczyniona z mężczyzny (1 Mż 2,21-22; 1 Kor 11,8; 1 Tm 2,13);
• Bóg umiejscowił człowieka na próbę w raju (1 Mż 2,15-17). Nie wiemy jak długo trwał ten okres próby.

Człowiek upadły

Biblia mówi nam, jak doszło do upadku człowieka:

• człowiek był nieposłuszny Bogu i Jego przykazaniom (1 Mż 3,1-8; Rz 5,12-19; 1 Kor 15, 21-22; 1 Tm 2,13-14);
• to nieposłuszeństwo jest grzechem. W rezultacie grzechu człowiek przestał być niewinny i stał się grzesznikiem (1 Mż 3,7-12);
• pokuszenie do grzechu przyszło z zewnątrz, od szatana (1 Mż 3,1-5), a nie od wewnątrz. Człowiek jeszcze wtedy nie miał grzesznej natury;
• Ewa została oszukana i zgrzeszyła;
• Adam nie został oszukany, ale uległ (1 Tm 2,14).

Biblia jasno naucza o naturze grzechu, że:

• jest on wystąpieniem przeciwko Bogu (Ps 51,4);
• jest przestąpieniem Bożego prawa (1 J 3,4);
• musi być ukarany (Rz 6,23);
• jesteśmy grzesznikami z natury (Ef 2,3);
• grzech rodzi się w nas (Mt 15,19).

Konsekwencje ludzkiego grzechu:

• dla kobiet i mężczyzn – fizyczna i duchowa śmierć (1 Mż 2,17; 3,19), strach przed Bogiem i ukrywanie się przed Jego obecnością (1 Mż 3,8), wstyd z powodu grzechu (1 Mż 3,7), wygnanie z ogrodu (1 Mż 3,24);
• dla mężczyzny – przeklęcie ziemi, stał się on niewolnikiem ciężkiej fizycznej pracy (1 Mż 3,17-19);
• dla kobiety – cierpienie i ból podczas rodzenia dzieci oraz podporządkowanie mężczyźnie (1 Mż 3,16);
• dla węża – stał się pełzającym gadem (1 Mż 3,14);
• dla szatana – sąd w przyszłej śmierci Jezusa Chrystusa (1 Mż 3,15).

Rezultaty grzechu dla całego rodzaju ludzkiego:

• grzeszna natura człowieka
  Cała ludzkość została skupiona w Adamie. To, co zrobił, było symboliczne dla całego rodzaju ludzkiego. Gdy on zgrzeszył, wszyscy zgrzeszyliśmy. Grzech i jego rezultaty zostały przypisane wszystkim potomkom Adama (Rz 5,12 i 15-19; 1 Kor 15, 21-22). Odtąd każda kobieta i każdy mężczyzna rodzą się z grzeszną naturą (Ef 2,3), jako duchowo umarli (Ef 2,1-5). Kiedyś też umrą fizycznie (Rz 5,12; 6,23). Jedynym wyjątkiem był Jezus Chrystus;
• obraz grzesznego człowieka
  Każdy człowiek zrodzony na świat od tamtego czasu (poza Jezusem Chrystusem) może być opisany jako: duchowo martwy (Ef 2,1 i 5), duchowo ślepy (2 Kor 4,4), kontrolowany przez grzech (Kol 1,13) i wróg Boga (Rz 5,10; 8,7-8). Z tego biblijnego opisu jasno wynika, że grzeszny, upadły człowiek jest bezsilny wobec grzechu. Będąc martwym, ślepym i kontrolowanym nie ma żadnych szans na zbawienie czy choćby na podjęcie pierwszego kroku ku zbawieniu. Będąc wrogiem Boga, nie ma on pragnienia, by być zbawionym, dopóki Bóg pierwszy nie zacznie działać w jego sercu. To Bóg musi podjąć pierwszy krok na drodze ku zbawieniu – nie człowiek. Człowiek upadły posiada wolną wolę w tym sensie, że może robić, co chce. Ale nie jest wolny, by robić to, co powinien, dopóki Bóg nie da mu tej możliwości. Innymi słowy, ma on całkowitą wolność wyboru, ale nie całkowitą wolność woli.Grzeszny człowiek jest winny przed Bogiem (Rz 3,19) i skażony swym grzechem (Rz 3,9-18), ma więc dwie podstawowe potrzeby: potrzebę przebaczenia (Dz 2,38; 13,38) i potrzebę zmiany (J 3,5 i 7).Jezus Chrystus umarł za grzesznego człowieka na krzyżu. Następstwami Jego śmierci są: usprawiedliwienie (Rz 5,1), a więc nadanie człowiekowi nowej pozycji przed Bogiem i rozwiązanie problemu winy oraz odrodzenie (2 Kor 5,17), które czyni go nową osobą. Obie te rzeczy dzieją się natychmiast w chwili, gdy grzesznik pokutuje i zaufa Jezusowi Chrystusowi jako swojemu Panu i Zbawicielowi.

Człowiek odkupiony

Bliżej przyjrzymy się mu w następnym rozdziale. Teraz, śledząc diagram powyżej, spójrzmy na główne punkty Bożego planu zbawienia:

1. Diagram ten pokazuje, że to Bóg podejmuje – i musi podjąć – pierwszy krok z powodu stanu upadłego człowieka, który jest martwy, ślepy, kontrolowany przez grzech i wrogi Bogu.
2. Odpowiedzialnością człowieka jest działanie na podstawie kroku podjętego przez Boga – tzn. pokutowanie i zaufanie Chrystusowi.
3. Następne kroki należą znów do Boga. Osiem z nich zostało zaznaczonych w diagramie. Jednak to tylko początek.
4. Teraz człowiek musi wypełniać swoje obowiązki, do których należą: uwielbienie, modlitwa, słuchanie i posłuszeństwo (Joz 5,13,15).
5. Gdy będzie to robił, Bóg zacznie systematycznie działać w jego życiu w procesie uświęcenia.
6. Wtedy nadejdzie dzień, gdzie ostatecznie człowiek zostanie uświęcony albo przez śmierć, albo przez powtórne przyjście Pana Jezusa Chrystusa.

Kiedy będziemy studiować bardziej szczegółowo rozdział 9 możesz od czasu do czasu odwoływać się do tego diagramu.

Człowiek uświęcony

Człowiek wierzący czeka na nastanie jednej z dwóch rzeczy:

• Jezus Chrystus powróci i zabierze go do nieba. W tym czasie jego ciało, dusza i duch będą uwielbione i będzie on podobny do Jezusa Chrystusa (1 J 3,2);
• człowiek umrze. W momencie śmierci jego ciało, dusza i duch będą uwielbione i uczynione doskonałymi. Będą one z Chrystusem, co jest o wiele lepsze (Łk 23,43; 2 Kor 5,8; Flp 1,23; Hbr 12,23). Ciało zostanie pochowane i ulegnie rozkładowi. Kiedy Jezus Chrystus przyjdzie ponownie, ciało wierzącego zostanie wskrzeszone i będzie zmienione w ciało uświęcone. Ciało to nie będzie więcej podlegało śmierci czy grzechowi i będzie podobne do ciała Jezusa Chrystusa (1 Kor 15,35-54; Flp 3,21). Zostanie ono połączone ze swoją uświęconą duszą i duchem, i to będzie jego stan już na wieki (Obj 21,3).

Przy powrocie Jezusa Chrystusa wierzący stanie przed sądem Chrystusowym (1 Kor 3,12-15; 2 Kor 5,9-10). Jego praca dla Chrystusa na ziemi zostanie poddana próbie i otrzyma on za nią nagrodę. Nie ma jakiejkolwiek możliwości potępienia dla wierzącego (J 5,24; Rz 8,1). Radość każdej osoby w niebie będzie pełna i całkowita.

Przy powrocie Jezusa Chrystusa zmarli niezbawieni również zostaną wskrzeszeni i połączeni ze swoimi duszami. Ich dusze już były w miejscu ciemności i kary (Mt 25,41-46; Łk 19,19-31). Zostaną oni osądzeni przed wielkim białym tronem i wrzuceni do jeziora ognistego (Rz 2,5-12; Obj 20,11-15).

KOLEJNY ROZDZIAŁ