POPRZEDNI ROZDZIAŁ

Doktryna zbawienia

W tym rozdziale chciałbym powrócić do doktryny zbawienia, abyśmy mogli przestudiować ją dokładniej.

Wybranie

Co to oznacza?

Wybranie było aktem Boga, w którym wybrał on ludzi do zbawienia, nie na podstawie ich przewidzianych zasług, ale tylko przez swoją łaskę.

Jeśli naprawdę rozumiemy biblijny obraz upadłego człowieka (martwego, ślepego, kontrolowanego przez grzech i wrogiego Bogu), oczywistym staje się, że Bóg musi podjąć pierwszy krok w jego zbawieniu. Biblia jasno naucza faktu wybrania człowieka. Ważne jednak, aby cała chwała ze zbawienia człowieka należała się Bogu. Kiedy znajdę się w niebie będę mógł powiedzieć: Bóg mnie tu przyprowadził. Nie będę miał się czym chwalić. To oznacza, że Bóg otrzymuje całe uwielbienie (1 Kor 1,26-29; Ef 1,4-6 i 11-12).

Biblia również naucza, że do obowiązków człowieka należą pokuta i wiara i że jeśli nie będzie ich wypełniał, nie zostanie zbawiony. Musimy więc zaakceptować fakt, że Biblia naucza, iż Bóg jest wszechwładny, by zbawić człowieka (J 6,44; 15,16; Ef 1,4), a człowiek, by być zbawionym musi pokutować i wierzyć (J 3,16; Dz 2,38; 16,31).

Osoba idąca do piekła nie może powiedzieć: Bóg mnie tu zesłał. Może tylko powiedzieć: sam się tu przyprowadziłem.

Nie wierzę, że Bóg wybiera ludzi, aby byli zgubieni. Biblia tego nie naucza. To człowiek dokonuje wyboru. Wydaje się to zaprzeczać temu, co wcześniej stwierdziliśmy. Jednak to „przeczenie” jest powodowane ograniczeniem naszego rozumienia. Nie jesteśmy w stanie pogodzić tych dwóch prawd, ale w obie powinniśmy wierzyć. Biblia naucza, że tylko jedno z poniższych twierdzeń jest prawdziwe, jeśli idzie o zbawienie człowieka:

  • Bóg jest w 100% odpowiedzialny za moje zbawienie, ja nie mam żadnej odpowiedzialności;
  • Bóg nie jest odpowiedzialny za me zbawienie, ja jestem odpowiedzialny za nie w 100%;
  • Bóg jest odpowiedzialny w 50%, ja też w 50%;
  • Bóg jest odpowiedzialny w 100% za me zbawienie, ja też w 100%.

Tylko to ostatnie twierdzenie jest prawidłowe Może nie wydawać się to logiczne, ale tego naucza Biblia.

Gdzie jest to nauczane?

Poniższe wersety jasno pokazują, że to Bóg podejmuje pierwszy krok na drodze ku naszemu zbawieniu. Czasem nazywa się go wybraniem (1 Tes 1,4), przeznaczeniem (Dz 13,48) lub predestynacją. W różnych kontekstach użyte są inne słowa, np. Ojciec pociąga (J 6,44), daje (J 6,37a), powołuje (Dz 2,39), otwiera (Dz 16,14), ale one wszystkie jasno pokazują, że zbawienie jest u Pana (Jon 2,10).

J 6,37a; 6,44 i 65; 15,16; 17,2; Dz 13,48; 16,14; 18,10; Rz 8,28-30; 9,15-16; 1 Kor 1,26-29; Ef 1,4-5; 1,11-12; 2,8; 1 Tes 1,4; 2 Tes 2,13; 2 Tm 1,9.

Zastosowanie

  • zachęca mnie to do oddania Bogu całej chwały z mego zbawienia;
  • pokazuje, że Bóg może zbawić kogo chce, kiedykolwiek chce (nawet tuż przed śmiercią); że nikt nie jest dla niego „za trudny”. To daje nam pewność, gdy się modlimy i ewangelizujemy. Daje to nam także nadzieję co do śmierci bliskiej osoby, której świadczyliśmy, a która nigdy nie poświadczyła swojej wiary;
  • dodaje mi to otuchy i zapewnia, że Bóg zawsze doprowadza do końca swoje zamierzenia, które są właściwe i dobre;
  • przypomina mi, że Bóg używa ludzi, by doprowadzić swój plan do końca. Wiara i właściwe zrozumienie wybrania zachęca mnie do modlitwy o ludzi i do ich ewangelizowania. Wierzę, że Bóg użyje moich modlitw i mojego świadectwa ku ich zbawieniu (2 Tm 2,10).
    Wielu wspaniałych misjonarzy (William Carey, David Brainerd) i mówców (Charles Spurgeon, Dr Martyn Lloyd Jones) głęboko wierzyli w tę doktrynę.
  • wierzę, że cały świat w swej naturze jest zgubiony bez Jezusa Chrystusa i potrzebuje ewangelizowania (Mt 28,19-20; Mk 16,15; Łk 24,46-48; J 20,21; Dz 1,8).

Pokuta

Co to oznacza?

Pokuta jest zmianą umysłu, która prowadzi do odwrócenia się od grzechu. Polega ona na zrozumieniu, czym jest grzech (Ps 51,3; Łk 18,13; 15,17). Angażuje też emocje – przekonuje o grzechu i wzbudza smutek z powodu niego (J 16,8-11; 2 Kor 7,9; Łk 15,18-19), a także wolę – wzbudza pragnienie odwrócenia się od grzechu (Iz 55,7; Dz 3,19 i 36; Łk 15,20).

Prawdziwa pokuta jest możliwa tylko wtedy, gdy Duch Święty działa w sercu grzesznika, otwiera jego oczy, przekonuje go, dając mu pragnienie odwrócenia się od grzechu i bycia innym (Dz 3,26; 5,30-31; 11,18; 2 Tm 2,25).

Gdzie jest to nauczane?

  • oczekiwał tego Stary Testament (Iz 55,7);
  • pokuta grała główną rolę w nauczaniu pierwszych mówców Nowego Testamentu – Jana Chrzciciela (Mt 3,1-2), Pana Jezusa Chrystusa (Mt 4,17) i dwunastu apostołów (Mk 6,12);
  • Pan Jezus pokazywał, że była to centralna część poselstwa ewangelii (Łk 24,47);
  • pokuta grała ważną rolę w ewangelicznej służbie Piotra (Dz 2,88; 3,19) i Pawła (Dz 14,15; 20,21; 26, 18 i 20);
  • jest ona Bożym pragnieniem wobec ludzi (1 P 3,9);
  • ma podstawowe znaczenie dla zbawienia człowieka (Łk 13,3);
  • jest podstawową i fundamentalną prawdą chrześcijaństwa (Hbr 6,1).

Zastosowanie

  • ta główna część poselstwa ewangelii nie powinna być pomijana. Zbawienie jest możliwe tylko przez wiarę, ale wiara, która zbawia nigdy nie jest samotna. Ona zawsze zawiera pokutę. Bóg będzie oczekiwał zmiany w życiu niezbawionego człowieka, gdy ten zaufa Chrystusowi, i odwrotu od grzechu. Człowiek musi pragnąć takiej zmiany;
  • jest ona tym, co trwa w życiu chrześcijanina. Kiedy chrześcijanin zostaje przekonany o grzechu i kiedy jest mu przykro, odwraca się od tego grzechu, pokutując. 2 Kor 7,9; Obj 2,5; 2,16; 3,3 i 19.

Wiara

Co to oznacza?

W pokucie człowiek odwraca się od swoich grzechów, w wierze kieruje się na Jezusa. Dzieje się to w tym samym czasie. Upamiętanie i wiara są jak dwie strony monety. Są różne, ale nierozłączne. Nie potrafią bez siebie istnieć.

Wiara jest aktem, w którym ktoś porzuca poleganie na sobie, jeśli idzie o osiągnięcie zbawienia, by oprzeć się na Jezusie Chrystusie i otrzymać dar życia wiecznego.

Człowiek powinien wierzyć:

  • umysłowo – potrzebuje bowiem podstawowej wiedzy i zrozumienia (Rz 10,14-17);
  • emocjonalnie – potrzebuje przekonania i ufności (Rz 10,9-10);
  • wolicjonalnie – potrzebuje zaufania i poddania się Bożej kontroli (Rz 10,11-13).

Zaangażowanie wszystkich tych trzech czynników jest niezbędne, by posiadać prawdziwą wiarę. Nie wystarczy, aby grzesznik wiedział i rozumiał, co Pan Jezus zrobił i nie wystarczy, że zostanie emocjonalnie poruszony przez to, o czym wie (Jk 2,19). Wierzenie w coś nie wystarcza. Aby grzesznik był zbawiony, musi on na podstawie tego, co wie i czuje, świadomie położyć swe zaufanie w Jezusie Chrystusie. Zaufanie jest „ukoronowaniem aktu wiary” i bez niego zbawienie jest niemożliwe (J 1,12; Dz 11,21). Dlatego w nawróceniu każdego grzesznika umysł musi być przekonany, serce musi zostać poruszone, a wola musi być uległa.

Prawdziwa wiara możliwa jest wyłącznie wtedy, gdy Bóg działa w sercu grzesznika i gdy udziela mu pragnienia, by wierzyć (Ef 2,8-9).

Gdzie jest to nauczane?

  • Jezus Chrystus wymagał wiary od ludzi (Mt 8,5-10; 15,21-28; Mk 2,1-5; 10,46-52);
  • wiara jest główną częścią wielkiego posłannictwa danego nam przez Pana Jezusa (Mk 16,15-16);
  • o jej roli nauczali apostołowie jako o odpowiedzialności grzeszników, np. nauczał jej Piotr (Dz 10,43), Paweł (Dz 13,39; 16,31; 20,21) i ewangeliści w pierwszym Kościele (Dz 8,6; 8,12 i 37; 11,21;)
  • jest niezbędna w zbawieniu (J 3,36), jest podstawą i fundamentem właściwej relacji z Bogiem (Rz 1,17), jest fundamentem normalnego chrześcijańskiego życia (Hbr 6,1; 11,6);
  • jej wynikiem jest przebaczenie grzechów (Dz 10,43), usprawiedliwienie (Rz 5,1), wolność od potępienia (Rz 8,1; 8,33-34), pokój z Bogiem (Rz 5,1), pewność przyszłego uwielbienia (Tt 3,7), życie wieczne (J 20,31), udział w boskiej naturze (2 P 1,4-5), zamieszkanie Chrystusa w nas (Ef 3,17), wejście do Bożej rodziny (J 1,12);
  • dla wszystkich chrześcijan jest ona fundamentem charakteru i owocnego życia (2 P 1,5-7);
  • prowadzi do uświęcenia (Dz 26,18), zwycięskiego życia (1 J 5,4-5), radości i satysfakcji (1 P 1,7-9), owocnego życia (J 7,38-39), odpowiedzi na modlitwy (Mt 21,22) i mocy (Mk 9,23).

Wiele innych wersetów podkreśla ważność wiary, np. J 5,24; Rz 1,1b, 2 Kor 5,7; Ga 3,26.

Zastosowanie

  • muszę mieć pewność, że osobiście zaufałem Jezusowi Chrystusowi jako swojemu Panu i Zbawicielowi;
  • zawsze powinienem zawierać nauczanie wiary i tego, co ona oznacza naprawdę, co z niej wynika w ewangelizowaniu niewierzących, jasno wzywając ich do zaufania Chrystusowi;
  • jako chrześcijanin muszę być pewny, że żyję wiarą dzień po dniu i że zachęcam współchrześcijan, by to samo czynili. Wiara w Chrystusa to nie tylko początkowy krok w chrześcijańskie życie. Jest ona kontynuacją takiego życia.

Usprawiedliwienie

Co to oznacza?

Usprawiedliwienie jest oświadczeniem Boga, że grzesznik który zaufał Chrystusowi nie podlega winie i karze, i że ma nowy statut jako sprawiedliwy w Bożych oczach. Dla grzesznika, który pokłada swą wiarę w Jezusie Chrystusie jako Panu i Zbawicielowi, usprawiedliwienie ma dwie konsekwencje:

  • Bóg przebacza cały jego grzech – przeszły, obecny i przyszły (Dz 13,38-39; Rz 5,1) i nigdy nie zostanie on potępiony (Rz 8,1 i 33-34) ani odłączony od Pana Jezusa Chrystusa (Rz 8,35-39);
  • Bóg widzi go jako czystego i świętego, tak jak widzi Chrystusa (2 Kor 5,21; Flp 3,9).

Jest kilka ważnych prawd dotyczących usprawiedliwienia, które musimy zrozumieć:

  • ono zmienia pozycję człowieka przed Bogiem, ale nie zmienia jego charakteru. To odrodzenie, które pojawia się w tym samym czasie daje mu nową naturę. Nie jest możliwe posiadanie uświęcenia bez odrodzenia;
  • dochodzi doń w jednej chwili, gdy grzesznik zaczyna ufać Jezusowi Chrystusowi jako Panu i Zbawicielowi. Nie jest ono procesem;
  • człowiek albo jest usprawiedliwiony, albo nie jest. Nie można być bardziej lub mniej usprawiedliwionym;
  • człowiek nie może utracić swojego usprawiedliwienia, gdy został prawdziwie usprawiedliwiony i jeśli istnieją rzeczywiste tego dowody w jego życiu;
  • usprawiedliwienie jest otrzymywane wyłącznie przez wiarę w Chrystusa i wyłącznie na podstawie łaski.

Jan Kalwin przedstawił doktrynę usprawiedliwienia przez wiarę jako oś wszystkich doktryn. Marcin Luter uważał, że rozumienie tej doktryny to znak życia Kościoła, brak rozumienia – to znak jego śmierci.

Gdzie jest to nauczane?

  • źródło usprawiedliwienia jest w Bogu (Rz 8,33) i Jego łasce (Rz 3,24);
  • jego ceną jest krew Chrystusa (Rz 5,9);
  • jego kanałem jest wiara (Rz 5,1; 3,26 i 28; Ga 2,16);
  • dowodem na jego istnienie jest zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (Dz 4,25);
  • dowodem, że jest się usprawiedliwionym są uczynki (Jk 2,24);
  • jego rezultatami są: pokój (Rz 5,1), pewność przyszłego uświęcenia (Rz 8,30), przywilej bycia dziedzicem Boga z zapewnieniem życia wiecznego (Tt 3,7).

Zastosowanie

  • cały grzech człowieka (przeszły, obecny i przyszły) został przebaczony przez Boga-Sędziego w momencie nawrócenia. Jako chrześcijanin człowiek stale grzeszy, co odbiera mu jego radość oraz niszczy społeczność z Bogiem. Człowiek musi prosić, aby Bóg Ojciec przebaczył mu grzechy, aby radość i dobra relacja powróciły;
  • ponieważ usprawiedliwienie jest żywą, kluczową i fundamentalną prawdą, musimy nauczać jej tych, którym służymy.

Odrodzenie

Co to oznacza?

Odrodzenie, to akt Boga, w którym zmienia On martwego grzesznika w żywą osobę i daje mu nową naturę. Grzesznik, który był duchowo martwy, otrzymuje nowe życie (Ef 2,1 i 5; J 3,16), staje się nową osobą z nową naturą (2 Kor 5,17).

Istnieje kilka faktów, o których powinniśmy pamiętać:

  • dzieje się to w jednej chwili (jak fizyczne narodzenie), mimo że przeważnie poprzedzone jest procesem, który do niego prowadzi. Po odrodzeniu na pewno występuje uświęcenie. Odrodzenie jednak to akt, nie proces;
  • wiele ludzi wie, kiedy doszło do ich odrodzenia, wielu jednak nie wie lub nie są pewni. Nie jest ważne, by wiedzieć, kiedy to się stało, ważne jest, by wiedzieć, czy faktycznie się to wydarzyło;
  • nie ma stopni w odrodzeniu. Są stopnie i wzrost w procesie uświęcenia, który następuje po odrodzeniu, ale nie w nim samym. Oznacza to, że nikt nie jest bardziej odrodzony od innych;
  • prawdziwe odrodzenie (w przeciwieństwie do zapewnienia samej wiary) nie może zostać utracone, ale musi się ono objawić zmianą natury. Jeśli nie ma zmiany, nie ma i odrodzenia;
  • usprawiedliwienie i odrodzenie pojawiają się w tym samym czasie – kiedy grzesznik uwierzy w Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela. Usprawiedliwienie zmienia pozycję człowieka, ale nie naturę. Odrodzenie zmienia jego naturę, ale nie pozycję. Usprawiedliwienie i odrodzenie są koniecznymi wynikami wspaniałego Bożego zbawienia. Nie można mieć jednego lub drugiego. Gdy ktoś mówi, że jest usprawiedliwiony, a nie ma zmiany w jego naturze, nie jest usprawiedliwiony (Jk 2,17-18 i 20).

Gdzie jest to nauczane?

Pan Jezus używa słowa „narodzony” 6 razy w J 3,1-9. Mówi On o rzeczywistym doświadczeniu. Nowe narodzenie jest realne. Jest tak realnym doświadczeniem jak fizyczne narodziny. Piotr zwraca się do swoich czytelników jako do „nowo narodzonych niemowląt” w 1 P 2,2 i zachęca ich, by pragnęli „nie sfałszowanego duchowego mleka”.

Odrodzenie nie jest reformacją ani konsekwencją chrztu. Chrzest jest znakiem; nie może odrodzić. Jest możliwe, że człowiek ochrzczony nie jest odrodzony.

Zostałem ochrzczony jako niemowlę, ale nie zostałem odrodzony, dopóki nie zaufałem Jezusowi Chrystusowi jako swojemu Zbawicielowi. Odrodzenie to także nie pozszywanie i połatanie starej natury na nowo. To jest rzeczywiste nowe zrodzenie, przynoszące nową osobę i nową naturę (Jk 1,18; 2 P 1,4; J 3,3-7).

Konieczność odrodzenia:

  • jest jedyną drogą dla wszystkich do Bożego Królestwa. To dotyczy także religijnych ludzi jak Nikodem (J 3,3-5);
  • to jedyna droga, by otrzymać nowe duchowe życie. Człowiek jest duchowo martwy i potrzebuje życia (Ef 2,1);
  • to jedyna droga, by otrzymać nową naturę i zmianę charakteru. Człowiek ma grzeszną naturę, która musi zostać zmieniona (Rz 3,10-18);
  • to jedyna droga, by stać się przyjacielem Boga. Człowiek jest wrogi Bogu i potrzebuje zmiany (Dz 5,10; 8,3-8).

Odrodzenie jest aktem Ducha Świętego (J 3,8; Tt 3,5; Jk 1,18), który poprzez Boże Słowo oświeca, przekonuje i odradza. Jest ono trudną do zrozumienia tajemnicą (J 3,8). Odpowiedzialnością człowieka jest przyjęcie Słowa i wierzenie w nie oraz przyjęcie Pana Jezusa do swojego życia (J 1,12-13).

Wyniki odrodzenia:

  • wstęp do Bożego Królestwa (J 3,5);
  • życie, które jest nowe, duchowe i wieczne (J 3,14-16; Ef 2,1 i 5);
  • nowa natura (2 Kor 5,17, 1 J 2,29), mimo że życie nowo narodzonej osoby dalekie jest od doskonałości z powodu grzechu (1 J 1,8-10);
  • wstęp do Bożej rodziny (J 1,12);
  • zwycięstwo nad światem i grzechem (1 J 5,4);
  • dobre uczynki (Ef 2,10).

Zastosowanie

  • cieszę się, że Bóg działał we mnie i odrodził mnie. Nie jestem tym, kim powinienem, nie jestem tym, kim chciałbym być, ale wielbię Boga, że nie jestem tym, kim byłem;
  • muszę nauczać tej wielkiej prawdy innych, aby wiedzieli, że kiedy zaufają Chrystusowi, zostaną zmienieni i że On umożliwi im prowadzenie życia, które będzie Mu miłe. Muszę zachęcić ich nie tylko, jeśli chcą mieć przebaczone grzechy i chcą otrzymać życie wieczne, ale także jeśli chcą być inni i podobać się Bogu;
  • muszę również wyjaśnić tym, którzy mówią, że są zbawieni, ale zmiana w ich życiu jest niewidoczna, że nie są zbawieni.

Adopcja

Co to oznacza?

Adopcja oznacza przyjęcie do rodziny (usynowienie). Adopcja to legalny i prawny akt Boży, na mocy którego Bóg usynawia grzesznika, który wierzy, przyjmuje go do swojej rodziny i czyni go swoim dzieckiem, ale także w tym samym czasie daje mu przywilej bycia dorosłym synem i dziedzicem (spadkobiercą). Usynowienie następuje w tym samym czasie, co odrodzenie i jest ściśle z nim złączone. Jest największym błogosławieństwem towarzyszącym zbawieniu.

Gdzie jest to nauczane?

  • adopcja została zaplanowana w przeszłości (Ef 1,4-5), kiedy Bóg wybrał, kto zostanie Jego synem lub córką, Jego dziedzicem;
  • ma ona miejsce, kiedy grzesznik uwierzy w Pana Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela (Rz 8,15; Ga 4,5);
  • zostanie zamanifestowana, kiedy Jezus Chrystus przyjdzie ponownie i nasze zbawienie będzie wtedy zupełne (Rz 8,23).

Zastosowanie

  • teraz, kiedy Bóg jest moim Ojcem, a ja Jego dziedzicem, mogę:
    • przychodzić do Niego (Mt 7,7-11);
    • rozmawiać z Nim (Mt 6,9);
    • słuchać Go (Ef 1,17-18);
    • wierzyć Mu (Mt 6,26 i 32);
  • teraz, kiedy Bóg jest moim Ojcem, On będzie:
    • słuchał mnie (1 J 5,14-15);
    • troszczył się o mnie (Łk 12,27-32);
    • napominał mnie w razie konieczności (Hbr 12,5-11);
    • zaspokajał moje potrzeby (Mt 6,8);
  • teraz, kiedy Bóg jest moim Ojcem, mam:
    • nazwisko (1 J 3,1);
    • jestem naznaczony rodzinnym podobieństwem (Mt 5,44-48; Rz 8,29);
    • wiele braci i sióstr (1 J 1,3; 3,14);
    • miłość rodzinną (J 24-26).

Co za wspaniała prawda do nauczania innych! Proszę, nie omijajcie jej.

Chrzest duchowy

Co to oznacza?

Chrzest w Duchu Świętym jest aktem Boga, dzięki któremu nawrócony znajduje swe miejsce w Ciele Chrystusa. Dziecko czy dorosły, którzy zaufają Chrystusowi są w momencie zaufania ochrzczeni przez Jezusa Chrystusa Duchem Świętym w Jego Ciało – Kościół.

Jest kilka ważnych faktów dotyczących tej doktryny, które musimy zrozumieć:

  • niektórzy chrześcijanie mają zupełnie inny pogląd co do chrztu Duchem Świętym niż ten, który wyżej przedstawiłem. Według nich jest to osobne doświadczenie, które może i powinno mieć miejsce w życiu wierzącego po jego nawróceniu. Jest to, według nich, drugi krok, który każdy wierzący musi wykonać i drugie błogosławieństwo, z którego każdy wierzący powinien się cieszyć. Nauczanie to opiera się na kilku historycznych wydarzeniach z Dziejów Apostolskich. Wydarzenia te miały miejsce w szczególnym czasie w historii wczesnego kościoła, nie ma jednak żadnej wskazówki, że mają się one powtórzyć. Były one historyczne, a nie doktrynalne. Ten pogląd „drugiego kroku” nie jest jednak nauczany jako doktryna, w którą mamy wierzyć ani w ewangeliach, ani w listach;
  • najważniejsze, aby studiując doktrynę, oprzeć się na doktrynalnym nauczaniu Nowego Testamentu, a nie wyłącznie na historycznych wydarzeniach, które zapisane są w Dziejach Apostolskich. Doktryny Kościoła zapisane są w 21 listach, nauczanie Pana Jezusa w ewangeliach, a nauczanie apostołów w Dziejach Apostolskich. Wydarzenia pięciu historycznych ksiąg same w sobie nie kształtują doktrynalnego nauczania. Na przykład, Piotr chodzący po wodzie (Mt 14,29) i dzielenie się wszystkim we wczesnym kościele (Dz 4,33-37) były wydarzeniami historycznymi, ale same w sobie nie tworzą doktryn dla dzisiejszego kościoła. Stać się tak może jedynie w przypadku wystąpienia nauczania doktrynalnego Nowego Testamentu, który jasno to określa;
  • chrzest Duchem Świętym jest prawdą, której należy wierzyć, nie da się jej doświadczyć;
  • niektórzy ludzie mylą terminologię biblijną i mówiąc o chrzcie, myślą o pełni Ducha Świętego. Doświadczenie pełni Ducha Świętego jest możliwe, jest nakazem danym wierzącemu (Ef 5,18) i powinno być ciągłym i powtarzającym się doświadczeniem, z którego wierzący czerpie siłę.

Doktryna chrztu w Duchu Świętym, który umieszcza nas w Ciele Chrystusa przy nawróceniu jest prawdą, której należy wierzyć. Napełnienie Duchem Świętym pomaga nam żyć dla Niego na co dzień, to jest prawda, której możemy doświadczyć.

Gdzie jest to nauczane?

  • Łk 3,16; Mt 3,11; Mk 1,8; J 1,33; Dz 1,5
    Wersety te jasno stwierdzają, że Jezus Chrystus będzie chrzcił Duchem Świętym. Chrzest ogniem, o którym mówi Pan Jezus w Mt 3,11 i Łk 3,16 powinien być rozumiany jako chrzest sądu – zupełnie inny od Chrztu Duchem. Kontekst jasno to pokazuje;
  • chrzest Duchem Świętym jest wymieniony w Dz 11,15-16 w odniesieniu do wydarzeń w domu Korneliusza i do dnia Pięćdziesiątnicy (Dz 2,1-4). Oba te wydarzenia były spełnieniem proroctw. W tych wypadkach wierzący Żydzi i wierzący poganie zostali – po raz pierwszy – ochrzczeni w Ciało Chrystusa;
  • 1 Kor 12,13
    Jest to jedyny jasny i definitywny odnośnik i wyjaśnienie tej doktryny spomiędzy 21 ksiąg doktrynalnych: „Bo też w jednym duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało – czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem.”
    Werset ten zdecydowanie dotyczy chrztu Duchem Świętym. Jest stwierdzeniem, a nie nakazem. Chrześcijanie w Koryncie byli najbardziej cielesnymi i ziemskimi chrześcijanami z całego Nowego Testamentu, o których pisał Paweł, a jednak zostali ochrzczeni Duchem Świętym. Słowa te jasno odnoszą się do wszystkich wierzących. Nie ma jakiejkolwiek wzmianki o dwóch grupach wierzących – tych, którzy zostali ochrzczeni Duchem Świętym i tych, którzy nie zostali. Jeśli wszyscy wierzący zostali ochrzczeni w Duchu Świętym, musiało się to odbyć w momencie ich nawrócenia. Wtedy każdy wierzący ma udział w wielkim błogosławieństwie Pięćdziesiątnicy. Rezultatem tego chrztu jest bycie częścią Ciała Chrystusa. Wiele razy czytamy w Nowym Testamencie, że my jako wierzący jesteśmy w Chrystusie (Ef 1,1 i 3-4 i 6-7 i 10,11). Nie jesteśmy już „w Adamie”, ale „w Chrystusie”. Jest to wielka i wspaniała prawda biblijna i jest ona wynikiem chrztu Duchem.

Zastosowanie

  • wielbię Boga za Jego wielką prawdę, że zostałem ochrzczony przez Jezusa Chrystusa Duchem Świętym w Jego Ciało i Kościół;
  • chcę jej nauczać innych wierzących, aby widzieli coraz jaśniej cud Bożego zbawienia i swoją specjalną pozycję w Jezusie;
  • chcę, aby niewierzący wiedzieli, że Jezus Chrystus zbawi ich, jeśli Mu zaufają.

Dar Ducha Świętego

Co to znaczy?

W momencie odrodzenia Duch Święty zaczyna żyć w sercu każdego prawdziwie wierzącego. W momencie usprawiedliwienia człowiek otrzymuje nową pozycję przed Bogiem; w odrodzeniu staje się nową osobą; dzięki adopcji otrzymuje nowego Ojca i nową rodzinę; poprzez chrzest Duchem Świętym jest przyjmowany w nowe ciało; a przez dar Ducha Świętego otrzymuje nową moc.

Niektórzy chrześcijanie nauczają czegoś innego. Według nich, człowiek otrzymuje Jezusa Chrystusa i dar życia wiecznego w momencie nawrócenia i wtedy staje się chrześcijaninem, ale chrześcijaninem „cielesnym”. Aby stać się „duchowym” chrześcijaninem potrzebne jest inne doświadczenie – przyjęcie Ducha Świętego. Nie wierzę jednak, że jest to nauczanie biblijne. Opiera się ono prawie wyłącznie na kilku wydarzeniach historycznych z Dziejów Apostolskich, które mogą łatwo zostać wytłumaczone z czysto historycznego punktu widzenia. Nie są to przykłady do naśladowania ani błogosławieństwa, których mamy doświadczyć. Na przykład, jedno bardzo znane wydarzenie zostało opisane w Dziejach Apostolskich 8. W Samarii była zwiastowana ewangelia i po raz pierwszy ludzie, którzy nie byli Żydami, zaufali Jezusowi Chrystusowi (w. 6 i 12). To było rewolucyjne. Nigdy wcześniej się to nie wydarzyło, więc Bóg wstrzymał dar Ducha Świętego (w. 16), dopóki Piotr i Jan nie przyszli i nie potwierdzili (szczególnie Żydom w Jerozolimie), że owi Samarytanie naprawdę się nawrócili. Wtedy otrzymali oni Ducha Świętego poprzez nałożenie rąk apostołów. Był to wyjątkowy historyczny krok w powiększeniu Kościoła i nie powinien w żaden sposób być interpretowany jako doktryna, w którą należy wierzyć lub krok, który powinien zostać podjęty przez nową generację chrześcijan. Musimy pamiętać, że doktryny, w które wierzymy i które są podstawą naszych działań muszą się opierać na nauczaniu doktrynalnym ksiąg Nowego Testamentu. Ich podstawą nie powinny być wyłącznie wydarzenia historyczne, mimo że znaczące i ważne dla historii i rozwoju Kościoła.

Nie ma żadnego nakazu dla wierzących w listach, który by dotyczył otrzymania Ducha Świętego, mimo że wielu tych, do których listy zostały napisane, miało problemy duchowe. Wręcz przeciwnie – wiele wersetów zawartych w listach jasno pokazuje, że wszyscy wierzący już otrzymali dar Ducha Świętego.

Nie ma w Biblii przykładu modlitwy wierzącego, skierowanej do Boga, proszącej o dar Ducha Świętego po śmierci, zmartwychwstaniu i wywyższeniu Pana Jezusa.

Kiedy otrzymujemy dar Ducha Świętego, nie dzieje się to „na raty”. Pełnia Ducha Świętego nie oznacza otrzymanie Go więcej. Oznacza, że On otrzymuje więcej z nas.

Ważne jest dostrzeżenie różnicy pomiędzy otrzymaniem daru Ducha Świętego (On przychodzi, by żyć w nas w momencie nawrócenia), a darami Ducha Świętego (On daje nam możliwość, by służyć Kościołowi).

Gdzie jest to nauczane?

  • wiele wersetów w listach naucza nas, że wszyscy wierzący otrzymali (czas przeszły) dar Ducha Świętego: Rz 5,5; 8,11; 1 Kor 2,12; 6,19; Ga 3,2; 4,6; 1 J 2,27; 3,24; 4,13;
  • interesujący przykład tego nauczania zawiera 1 Kor 6,19. Paweł pisał do zboru pełnego problemów, ale nie nakazywał modlitwy o dar Ducha Świętego. Powiedział jego członkom, że ich ciała są świątynią Ducha Świętego. Zastosował on tę doktrynę, aby pokazać ważność utrzymania ciała w czystości;
  • Pan Jezus nauczał w J 7,39, że ci, którzy w Niego uwierzą, otrzymają dar Ducha Świętego;
  • Piotr nauczał tej prawdy, kiedy głosił podczas Pięćdziesiątnicy. Obiecał dar Ducha Świętego niezbawionym, jeśli będą pokutowali i wierzyli w Pana Jezusa Chrystusa (Dz 2,38);
  • Paweł nauczał, że jeśli osoba nie jest zamieszkana przez Ducha Świętego to znaczy, że nie była nigdy chrześcijaninem (Dz 8,9.)

Zastosowanie

  • Duch Święty żyje we mnie lub innymi słowy – Jezus Chrystus żyje we mnie przez Ducha Świętego. Prawda ta powinna mnie zachęcać do utrzymywania mojego ciała w czystości jako Jego świątyni;
  • co za wspaniałe zbawienie! Kiedy Bóg mnie zbawił pomyślał o wszystkim. W rezultacie zaufania Chrystusowi jako Zbawicielowi, Duch Święty mieszka we mnie i jest gotowy, by pomóc mi żyć chrześcijańskim życiem;
  • ważne jest nauczanie tej prawdy innych.

Zapieczętowanie Duchem

Co to oznacza?

Zapieczętowanie Duchem polega na oznaczeniu osoby, która wierzy. Bóg robi to w momencie nawrócenia się człowieka. Jego pieczęć jest niewidoczna dla ludzkiego oka, a jest nią Duch Święty.

Przybicie pieczęci na dokumencie oznacza, że transakcja została zakończona, np. na fakturze. Często była ona używana jako znak posiadania, np. w przeszłości królowie używali swoich pierścieni, a dziś rolnicy znaczą bydło. Duch Święty jest Bożym znakiem, że jesteśmy w Jego posiadaniu. Pieczęć używana jest na znak bezpieczeństwa, np. lakowanie oficjalnych kopert czy, w Biblii, zapieczętowanie grobu Pana Jezusa. Jako chrześcijanie jesteśmy całkowicie bezpieczni.

Gdzie jest to nauczane?

  • 2 Kor 1,22
    Zapieczętowanie Duchem jest tutaj połączone z zadatkiem Ducha. Duch Święty jest przedpłatą naszego zbawienia, które pewnego dnia będzie pełne i zakończone. Wszystkie odnośniki dotyczące zadatku Ducha odnoszą się do przeszłości. Dar Ducha Świętego i zapieczętowanie Duchem miały miejsce dla wszystkich wierzących w momencie nawrócenia;
  • Ef 1,13
    Zapieczętowanie miało miejsce w momencie nawrócenia. Transakcja ta została zakończona;
  • 2 Tm 2,19
    Zapieczętowanie jest równoznaczne z posiadaniem;
  • Ef 4,30
    Zapieczętowanie daje poczucie bezpieczeństwa.

Zastosowanie

  • przedstawione cztery wersety podkreślają, że zbawienie wierzącego jest pewne. Bóg umieścił na nim swój znak czy pieczęć i może on mieć całkowity pokój;
  • inni, którzy są zbawieni również potrzebują poczucia bezpieczeństwa zarówno tymczasowego jak i wiecznego. Nauczanie tej wielkiej prawdy będzie im pomocą i zachęceniem, i przyniesie im wielki pokój.

Wykupienie

Co to oznacza?

W najszerszym znaczeniu wykupienie to dzieło Boga wybawiające człowieka od obecności, mocy i konsekwencji grzechu. W specyficznym spojrzeniu jest to dzieło Jezusa Chrystusa na krzyżu, w którym wykupuje On nas z niewolniczego targu grzechu. Słowo „wykupić” oznacza uwolnienie, zwolnienie lub zadośćuczynienie przez zapłacenie okupu. Jezus Chrystus zapłacił – przez przelanie swojej krwi na krzyżu- całą cenę potrzebną na wykupienie nas z targu grzechu i uwolnienie od niego.

Gdzie jest to nauczane?

  • wykupienie zostało przewidziane w Starym Testamencie:
    • w wykupieniu pierworodnego (2 Mż 13,11-16; 4 Mż 18,15-16);
    • w obowiązkach wykupu przez krewnego (3 Mż 25,47-55 i historia Booza i Rut w Księdze Rut);
  • dzieło wykupienia zostało zakończone przez Pana Jezusa na krzyżu (Mt 20,28; Dz 20,28; Rz 3,24; 1 Kor 1,30; Ga 3,13; Ef 1,7; Tt 2,14; Hbr 9,12; 1 P 1,18-19);
  • wykupienie staje się rzeczywistością dla grzesznika, kiedy zaufa on Jezusowi Chrystusowi jako swojemu Panu i Zbawicielowi (Rz 6,22; 1 Kor 6,19-20; 7,22-23; Tt 2,14);
  • wykupienie będzie pełne, gdy Jezus Chrystus powróci (Łk 21,28; Rz 8,19-23; Ef 1,14; 4,30; Flp 3,20-21);
  • wykupienie to pieśń świętych w niebie (Obj 5,9; 14,3-4).

Zastosowanie

  • jestem wolny (Rz 6,18 i 22; Ga 5,1). Nie ma możliwości, bym był kontrolowany przez grzech. Wojna została wygrana, mimo że wiele bitew i potyczek z grzechem poza „linią bitwy” dopiero nastąpi;
  • rezultatem wykupienia nie jest jednak bezprawie. Kocham mojego Pana i służę Mu (1 Kor 6,19-20). Zostaliśmy uwolnieni, by Mu służyć. W służbie dla Niego znajdujemy doskonałą wolność.
  • jaka wspaniała prawda do nauczania! Niezbawieni muszą zostać uwolnieni od grzechu i muszą wiedzieć, w jaki sposób mogą stać się wolni.

Życie wieczne

Co to znaczy?

Człowiek, który ufa Jezusowi Chrystusowi będzie żył wiecznie w niebie razem z Nim. Jego ciało umrze (chyba, że wcześniej Jezus Chrystus powróci na ziemię), ale ten „prawdziwy człowiek” nigdy nie zginie. Życie wieczne nie zaczyna się w momencie śmierci fizycznej. Już teraz człowiek może być go pewien, zaczynając od momentu odrodzenia.

Gdzie jest to nauczane?

J 3,16; 10,28; 11,25-26; Rz 6,22-23; Ga 6,8; 1 J 5,13.

Zastosowanie

  • nigdy nie zginę, nie mogę zginąć. Jeśli mógłbym zginąć, to oznaczałoby, że życie które otrzymałem, nie było wieczne, a Słowo Boga nie było prawdziwe.
    J 10,28-29 czyni to bardzo jasnym: „Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej. Ojciec mój, który mi je dał, jest większy nad wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca„. Wnioski z tego jasnego nauczania to pokój i pewność co do przyszłości i wieczności;
  • chcę żyć pełnią życia. Pan Jezus nie przyszedł tylko po to, by dać nam życie. On chce, abyśmy żyli w obfitości (J 10,10);
  • chcę, aby ci, których nauczam mieli ten sam pokój i pewność, więc będę nauczał ich tej doktryny prosto, jasno i… często

Podsumowanie doktryn o zbawieniu

Autor Listu do Hebrajczyków mówi w rozdziale 2 wersecie 3 o „wielkim zbawieniu” i ono faktycznie takie jest. W miarę dojrzewania naszego chrześcijańskiego życia i w miarę studiowania doktryn o zbawieniu jesteśmy zachwyceni tym wszystkim, co Bóg uczynił w momencie, gdy po raz pierwszy pokutowaliśmy za nasze grzechy i zaufaliśmy Jezusowi Chrystusowi. Nasze zbawienie nie było pierwszym małym kroczkiem. Było to coś wielkiego w Bożych oczach i staje się ono coraz większe w naszych oczach, gdy zaczynamy coraz lepiej rozumieć, co naprawdę wydarzyło się w momencie nawrócenia. Wtedy nie rozumieliśmy i nie zauważyliśmy wszystkich tych prawd, ale teraz zaczynamy widzieć je coraz jaśniej. Widząc je chwalimy Boga za Jego wspaniały plan zbawienia i za wszystko, co dla nas uczynił.

Co najmniej osiem różnych dzieł wykonał Bóg dla nas w momencie, gdy odwróciliśmy się od grzechu i zaufaliśmy Jezusowi Chrystusowi. Wszystkie te dzieła pojawiły się w tym samym czasie. Były natychmiastowe, ale każde było inne, miało różne konsekwencje.

Mój problem
Boże dzieło w momencie nawrócenia
Wynik
Prowadzi do
Moja wina
Usprawiedliwienie
Nowa pozycja
Pewności
Moja grzeszna natura
Odrodzenie, odnowienie
Nowy ojciec, nowa rodzina
Uświęcenie
Moja samotność
Adopcja
Nowa osoba
Modlitwa
Oddzielenie
Chrzest D. Św.
Nowe ciało
Społeczność
Moja pustka
Zamieszkanie
Nowy ,,mieszkaniec”
Pełnia
Mój brak bezpieczeństwa
Zapieczętowanie D. Ś.
Nowe bezpieczeństwo
Pokój
Moje zniewolenie (niewolnictwo)
Wykupienie
Nowa wolność
Zwycięstwo
Mój strach
życie wieczne
Nowa przyszłość
Radość

Chwalmy Boga za tak wspaniałe zbawienie. Ono Go uwielbia i zaopatruje wszelkie nasze potrzeby.

KOLEJNY ROZDZIAŁ